Aktualizacja 2018-02-12
Gorce kolejny raz, tym razem prawie zapomniane wspomnienia. Odwiedziny Lubania.
Trasa: Rdzawka Stacja Benzynowa - Stare Wierchy (niebieski) - Turbacz (czerwony) - Hala Gabrowska (czerwony) - Hala Kamienicka (zielony) - Hala Młyńska (bez znaków) - Przełęcz Knurowska - Studzionki - Lubań (czerwony) - Przełęcz Snozka (niebieski)
Piękny słoneczny wrześniowy dzień. Wycieczkę zacząłem jak już chyba zwykle od Rdzawki. Tym razem z jakimś dziwnym silnym uczuciem,
że ta wycieczka w Gorce może być już ostatnią. Jesienne słońce wyraźnie rysowało szczegóły Gorczańskich pejzaży, tak jakby mówiąc
choć jeszcze ten raz przeżyj ponownie te wspaniałe włóczęgowskie chwile.
Szedłem na Stare Wierchy rozglądając się uważnie, chłonąc oczami każdy element trasy i pielęgnując to wędrówkowe uczucie: "Błękitne niebo
nade mną, i tylko słońce, droga, mój plecak i ja".
Dochodząc do schroniska nie byłem jeszcze pewien co dalej, jaką trasę wybiorę na kolejny dzień. Pomyślałem - niech zdecyduje poranek, który jak mówią jest mądrzejszy od wieczora. W schronisku było pusto. Ostatni turyści zatrzymywali się na drobny posiłek i szli dalej w swoją drogę.
Poranek zdecydował - idę dalej w Gorce - na Turbacz. Nie spiesząc się, bo trasę ok. 2 godzinną trzeba było pokonać w rozsądnym czasie minimum 6 godzin, a to idąc w pojedynkę nie jest najprostsze. Siedząc na polanie i wpatrując się w oddalone szczyty, poczerwieniałe już krzaki borowin czuje się jakichś niepokój, coś goni i karze iść dalej. Stan w którym można bez końca wpatrywać się w dal udało mi się kiedyś uzyskać, ale dopiero po 4 dniach wędrówki. Dopiero wtedy udało się osiągnąć taki stan wyciszenia, jak na jednej z reklam piwa, na której dwóch górali siedzi przy bacówce i wpatrują się w dąb. W pewnym momencie z drzewa odrywa się liść i powoli wirując opada na ziemię. Jeden do drugiego powiedział: Popatrz, ale rąbnął.
Dochodząc do schroniska nie byłem jeszcze pewien co dalej, jaką trasę wybiorę na kolejny dzień. Pomyślałem - niech zdecyduje poranek, który jak mówią jest mądrzejszy od wieczora. W schronisku było pusto. Ostatni turyści zatrzymywali się na drobny posiłek i szli dalej w swoją drogę.
Poranek zdecydował - idę dalej w Gorce - na Turbacz. Nie spiesząc się, bo trasę ok. 2 godzinną trzeba było pokonać w rozsądnym czasie minimum 6 godzin, a to idąc w pojedynkę nie jest najprostsze. Siedząc na polanie i wpatrując się w oddalone szczyty, poczerwieniałe już krzaki borowin czuje się jakichś niepokój, coś goni i karze iść dalej. Stan w którym można bez końca wpatrywać się w dal udało mi się kiedyś uzyskać, ale dopiero po 4 dniach wędrówki. Dopiero wtedy udało się osiągnąć taki stan wyciszenia, jak na jednej z reklam piwa, na której dwóch górali siedzi przy bacówce i wpatrują się w dąb. W pewnym momencie z drzewa odrywa się liść i powoli wirując opada na ziemię. Jeden do drugiego powiedział: Popatrz, ale rąbnął.
Tak szedłem zatrzymując się co chwilę oglądając z rzadka występujące widoki i podziwiając rozległe polany. Na polanie przed Obidowcem zerknąłem na poczerwieniałe
krzaki borowin. Pomyślałem Gorce nie na darmo mają swoją nazwę. Właśnie teraz zaczynają goreć. Kolejnym przystankiem było złączenie szlaków czerwonego i
zielonego prowadzącego bezpośrednio z Koninek. Szczyt Obidowca. Jest tu rozległa polana bogata w borowiny. Można odpocząć, choć o tej porze raczej nie podjeść. Owocem sezonowym
są teraz jeżyny, a nie borówki.
Idąc dalej grzbietem Obidowca napotyka się pomnik upamiętniający katastrofę lotniczą 23 maja 1973r. Był to dwusilnikowy samolot l-200 Morawa. Przewoził matkę z chorą córką do Nowego Targu. Matka zginęła.
Idąc dalej grzbietem Obidowca napotyka się pomnik upamiętniający katastrofę lotniczą 23 maja 1973r. Był to dwusilnikowy samolot l-200 Morawa. Przewoził matkę z chorą córką do Nowego Targu. Matka zginęła.
Później podejście na Rozdziele, a tam to tak jak by już być na Turbaczu. Jeszcze chwilka przez las i rozpoczyna się ostatnie podejście na szczyt. Może męczące,
ale odsłaniające się widoki rekompensują wszystko. Wspaniale widoczna hala Gorc i Czoło Turbacza, widoki na oddalony masyw Babiej Góry, Beskid Wyspowy,
Tatry i Pieniny wraz z jeziorem Czorsztyńskim, które po długim okresie budowy zostało zalane w 1996 roku.
Patrząc w tamtym kierunku nie mogę ukryć wzruszenia. Tam gdzie teraz jest woda chodziłem jakieś 30 lat temu suchą nogą.
Na szczycie posiedziałem trochę, bo do schroniska nie spieszyło mi się. Po za tym z pod schroniska widok na Halę Długą jest najpiękniejszy popołudniową porą.
Następny dzień przywitał mnie równie pogodnie. Lekkie zamglenie zwiastowało utrzymującą się pogodę. Posiedziałem chwilę i zdecydowałem się odświeżyć wspomnienia na szlaku w kierunku Lubania. Celem była Przełęcz Knurowska, a w zasadzie Studzionki (tam jest stacja turystyczna). Nie omieszkałem oczywiście odwiedzić Hali Kamienieckiej by nasycić wzrok przepiękną panoramą Gorc. W tak pogodny dzień mógłbym siedzieć tam długo i nasycać oczy i duszę czymś, czego nie potrafię wyrazić, a tworzy jakiś zaczarowany klimat miejsca.
Z hali poszedłem skrótem na Halę Młyńską omijając Kiczorę. Stamtąd można dojrzeć masyw Lubania, za nim Pieniny u podnóża których rozwija się jasną wstęgą jezioro Czorsztyńskie. Dalej w prawo przy dobrej przejrzystości powietrza można podziwiać Tatry. Chwilka oddechu na niedawno ustawionych ławach i już drogą w dół podziwiając coraz bardziej zbliżający się Zalew Czorsztyński.
Na szczycie posiedziałem trochę, bo do schroniska nie spieszyło mi się. Po za tym z pod schroniska widok na Halę Długą jest najpiękniejszy popołudniową porą.
Następny dzień przywitał mnie równie pogodnie. Lekkie zamglenie zwiastowało utrzymującą się pogodę. Posiedziałem chwilę i zdecydowałem się odświeżyć wspomnienia na szlaku w kierunku Lubania. Celem była Przełęcz Knurowska, a w zasadzie Studzionki (tam jest stacja turystyczna). Nie omieszkałem oczywiście odwiedzić Hali Kamienieckiej by nasycić wzrok przepiękną panoramą Gorc. W tak pogodny dzień mógłbym siedzieć tam długo i nasycać oczy i duszę czymś, czego nie potrafię wyrazić, a tworzy jakiś zaczarowany klimat miejsca.
Z hali poszedłem skrótem na Halę Młyńską omijając Kiczorę. Stamtąd można dojrzeć masyw Lubania, za nim Pieniny u podnóża których rozwija się jasną wstęgą jezioro Czorsztyńskie. Dalej w prawo przy dobrej przejrzystości powietrza można podziwiać Tatry. Chwilka oddechu na niedawno ustawionych ławach i już drogą w dół podziwiając coraz bardziej zbliżający się Zalew Czorsztyński.
Przekraczając drogę na przełęczy wkroczyłem na nietknięty stopą moją teren od jakichś dwudziestu paru lat.
Nie pamiętałem go zupełnie. Wydawało mi się, że powinien się łagodnie i jednostajnie piąć w górę do samych Studzionek. Jednak pamięć wygładza wspomnienia. Jest kilka podejść, kilka zejść i niekoniecznie łagodnych.
Pamiętam jedną z wycieczek w towarzystwie przyjaciół. To musiał być gdzieś początek lat osiemdziesiątych. Zeszliśmy do Ochotnicy Górnej w nadziei, że zdobędziemy tam coś do jedzenia. Niestety nie udało się. Pomyśleliśmy, że zatem może na Przełęczy Knurowskiej ( teraz jak sądzę były to Studzionki ) przy okazji noclegu zjemy jakąś kolację. Niestety trudności z zaopatrzeniem w żywność dotarły i tu. Na kolację zjedliśmy ostatnie zapasy. Na śniadanie dla piątki wygłodniałych wędrowców została tylko paczka krakersów i nieopodal (jak mi się teraz wydaje) leżąca polana z krzewami borowin. Zajęło to nam z półtorej godziny, ale brzuchy były pełne, a polana prawie ogołocona z jagód. Do Krościenka dotarliśmy wieczorem. Zatem też nie było się czym posilić. Za to poranek ! Skowronki poszły do sklepu po zaopatrzenie, a sowy smacznie chrapiąc pilnowały noclegu. Poranek ze świerzymi bułeczkami, masełkiem i jakąś wędliną. Miód na wygłodniałe brzuchy.
W takim nostalgicznym nastroju dotarłem do Studzionek. Miejscowość wręcz zachwyciła mnie. Przycupniętych parę domów, jedna droga i w koło roztaczające się widoki.
Nastał kolejny dzień, zapowiadając się na równie pogodny jak poprzednie. Czy można go zmarnować i zejść najkrótszą drogą w dół ? NIE ! To byłaby profanacja wspaniale zapowiadającego się dnia. Pomyślałem, idę na Lubań. Zobaczę jak dalej pójdzie. Tylko złe samopoczucie może skrócić wycieczkę w ten ostatni dzień w Gorcach. Kto wie. Może już rzeczywiście ostatni.
Nie pamiętałem go zupełnie. Wydawało mi się, że powinien się łagodnie i jednostajnie piąć w górę do samych Studzionek. Jednak pamięć wygładza wspomnienia. Jest kilka podejść, kilka zejść i niekoniecznie łagodnych.
Pamiętam jedną z wycieczek w towarzystwie przyjaciół. To musiał być gdzieś początek lat osiemdziesiątych. Zeszliśmy do Ochotnicy Górnej w nadziei, że zdobędziemy tam coś do jedzenia. Niestety nie udało się. Pomyśleliśmy, że zatem może na Przełęczy Knurowskiej ( teraz jak sądzę były to Studzionki ) przy okazji noclegu zjemy jakąś kolację. Niestety trudności z zaopatrzeniem w żywność dotarły i tu. Na kolację zjedliśmy ostatnie zapasy. Na śniadanie dla piątki wygłodniałych wędrowców została tylko paczka krakersów i nieopodal (jak mi się teraz wydaje) leżąca polana z krzewami borowin. Zajęło to nam z półtorej godziny, ale brzuchy były pełne, a polana prawie ogołocona z jagód. Do Krościenka dotarliśmy wieczorem. Zatem też nie było się czym posilić. Za to poranek ! Skowronki poszły do sklepu po zaopatrzenie, a sowy smacznie chrapiąc pilnowały noclegu. Poranek ze świerzymi bułeczkami, masełkiem i jakąś wędliną. Miód na wygłodniałe brzuchy.
W takim nostalgicznym nastroju dotarłem do Studzionek. Miejscowość wręcz zachwyciła mnie. Przycupniętych parę domów, jedna droga i w koło roztaczające się widoki.
Nastał kolejny dzień, zapowiadając się na równie pogodny jak poprzednie. Czy można go zmarnować i zejść najkrótszą drogą w dół ? NIE ! To byłaby profanacja wspaniale zapowiadającego się dnia. Pomyślałem, idę na Lubań. Zobaczę jak dalej pójdzie. Tylko złe samopoczucie może skrócić wycieczkę w ten ostatni dzień w Gorcach. Kto wie. Może już rzeczywiście ostatni.
Ruszyłem, a droga przeplatała mi się ze wspomnieniami.
Pamiętam jak z kolegą wyszliśmy w mglisty ponury dzień z Turbacza - chatki studenckiej AR na Hali Długiej i szliśmy do bazy namiotowej na Lubaniu. Było mglisto, mżył drobniutki deszcz. Widoczność na jakieś może 20 metrów. Pamiętam drogę, a po prawej i lewej stronie borowiny dalej las, jeszcze dalej nieprzenikniona biel. Im bliżej Lubania tym bardziej mgła gęstniała. W pewnym momencie powiedziałem do kolegi "Trzeba się już bacznie rozglądać, bo to już powinno być gdzieś tutaj". Nie minęło jakieś 15 min jak z mgły zaczęła wyłaniać się duża stodoła. Nie pamiętałem takiego obiektu z poprzednich wycieczek. Moje zdziwienie zwiększył fakt, że była różowa! Z szeroko otwartymi oczami podeszliśmy bliżej. Okazało się, że był to mały dwuosobowy namiot bazy namiotowej. Tak mgła potrafi spłatać figla.
Szedłem rozglądając się w koło i podziwiając z rzadka pojawiające się widoki. Wypatrywałem tej drogi z przed lat. Lecz tylko w jednym miejscu teren przypominał wspomnienia z przed lat. Było zupełnie pusto. Szedłem sam i nikogo nie mijałem. Trochę ludzi zobaczyłem dopiero w okolicach Lubania, tam gdzie rozciągają się polany Kudów, Morgi, Jaworzyny Ochotnickie. Stanąłem na tych ostatnich i nieco zmęczony pomyślałem może tu zakończę wycieczkę i zejdę żółtym szlakiem w dół. Po chwili wzrok mój padł na drogowskaz. Do Lubania było 40 minut ! Nie mogłem tej szansy zmarnować.
Stanąłem u podnóża szczytu. Można było iść żółtymi znakami łagodnie trawersując zbocze prosto na polanę z bazą namiotową, lub czerwonym ostrą wyrypą prosto na szczyt. Śpieszyło mi się, bo dawno go nie odwiedzałem. Poszedłem najkrótszą drogą na szczyt. Ostro sapiąc z czołem zalanym potem i koszulką wskazującą na znaczy poziom wilgoci drapałem się kamienistą ścieżką. W połowie spotkałem schodzących turystów. Pocieszyli mnie że już nie daleko. Rany jak ja musiałem wyglądać !
Szczyt był zupełnie inny niż pamiętam. Przede wszystkim wzbogacił się o wysoką czapkę, sterczącą wysoko nad wierzchołki drzew. To wybudowana w 2015 roku wieża widokowa. Widok z niej zrekompensował trudy wspinaczki. Widać w koło całą okolicę, Pasma Gorców i wciskające się w doliny miejscowości. Widać Pieniny i rozścielające się w dole jezioro Czorsztyńskie. Przy dobrej przejrzystości powietrza można podziwiać Tatry. W dole tuż pod szczytem jest rozległa polana na której jest Baza Namiotowa Lubań. Baza o tej porze nieczynna, ale sam widok wiaty kuchennej przywołuje wspomnienia.
Pamiętam jak z kolegą wyszliśmy w mglisty ponury dzień z Turbacza - chatki studenckiej AR na Hali Długiej i szliśmy do bazy namiotowej na Lubaniu. Było mglisto, mżył drobniutki deszcz. Widoczność na jakieś może 20 metrów. Pamiętam drogę, a po prawej i lewej stronie borowiny dalej las, jeszcze dalej nieprzenikniona biel. Im bliżej Lubania tym bardziej mgła gęstniała. W pewnym momencie powiedziałem do kolegi "Trzeba się już bacznie rozglądać, bo to już powinno być gdzieś tutaj". Nie minęło jakieś 15 min jak z mgły zaczęła wyłaniać się duża stodoła. Nie pamiętałem takiego obiektu z poprzednich wycieczek. Moje zdziwienie zwiększył fakt, że była różowa! Z szeroko otwartymi oczami podeszliśmy bliżej. Okazało się, że był to mały dwuosobowy namiot bazy namiotowej. Tak mgła potrafi spłatać figla.
Szedłem rozglądając się w koło i podziwiając z rzadka pojawiające się widoki. Wypatrywałem tej drogi z przed lat. Lecz tylko w jednym miejscu teren przypominał wspomnienia z przed lat. Było zupełnie pusto. Szedłem sam i nikogo nie mijałem. Trochę ludzi zobaczyłem dopiero w okolicach Lubania, tam gdzie rozciągają się polany Kudów, Morgi, Jaworzyny Ochotnickie. Stanąłem na tych ostatnich i nieco zmęczony pomyślałem może tu zakończę wycieczkę i zejdę żółtym szlakiem w dół. Po chwili wzrok mój padł na drogowskaz. Do Lubania było 40 minut ! Nie mogłem tej szansy zmarnować.
Stanąłem u podnóża szczytu. Można było iść żółtymi znakami łagodnie trawersując zbocze prosto na polanę z bazą namiotową, lub czerwonym ostrą wyrypą prosto na szczyt. Śpieszyło mi się, bo dawno go nie odwiedzałem. Poszedłem najkrótszą drogą na szczyt. Ostro sapiąc z czołem zalanym potem i koszulką wskazującą na znaczy poziom wilgoci drapałem się kamienistą ścieżką. W połowie spotkałem schodzących turystów. Pocieszyli mnie że już nie daleko. Rany jak ja musiałem wyglądać !
Szczyt był zupełnie inny niż pamiętam. Przede wszystkim wzbogacił się o wysoką czapkę, sterczącą wysoko nad wierzchołki drzew. To wybudowana w 2015 roku wieża widokowa. Widok z niej zrekompensował trudy wspinaczki. Widać w koło całą okolicę, Pasma Gorców i wciskające się w doliny miejscowości. Widać Pieniny i rozścielające się w dole jezioro Czorsztyńskie. Przy dobrej przejrzystości powietrza można podziwiać Tatry. W dole tuż pod szczytem jest rozległa polana na której jest Baza Namiotowa Lubań. Baza o tej porze nieczynna, ale sam widok wiaty kuchennej przywołuje wspomnienia.
Siadłem na ławce przy wiacie i pogrążyłem się w historii.
Którymś razem przyszedłem do bazy i ze zdziwieniem zobaczyłem przystanek autobusowy. Zaintrygowany zapytałem obozowego o której godzinie odchodzi autobus. Odpowiedź była równie zaskakująca co sam widok przystanku: "15:10 do Yumy". Innym razem zakwaterowałem się w jednym z namiotów wraz z również samotnie wędrującym studentem. Rozmowa z początku się nie kleiła. Lecz w pewnym momencie spojrzał na mnie ciekawie i zapytał: "A ty byłeś w tamtym roku na Gorcu" Odpowiedziałem "Tak" I ty częstowałeś piwem. Odpowiedziałem "Tak". To ja ciebie wyprzedziłem wtedy na podejściu z Ochotnicy Górnej. Dalej rozmowa, a nawet część wspólnej drogi potoczyła się jak kamień strącony przez nierozważnego turystę.
Jeszcze innym razem przechodząc przez Prehybę w ciężkich czasach zaopatrzenia w żywność ( lata 80-te) w schronisku uprosiłem o kromkę chleba, bo schodząc do Krościenka nie miał bym co do gęby włożyć do rana. Rano w Krościenku zdeterminowany stanąłem w dwu godzinnej kolejce po chleb. Kupiłem 2 duże bochny. Jak problem z chlebem to trzeba się zaopatrzyć. Z tym 2 godzinnym opóźnieniem i sporym bagażem w plecaku ruszyłem na Lubań. Zakwaterowany w jednym z namiotów odpoczywałem licząc bzykające muchy na szczycie namiotu. W pewnym momencie usłyszałem puk puk w przedni maszt namiotu. Do środka zajrzały dwie dziewczyny i spytały nie masz może chleba ? Miałem. Ach cóż to była za uczta ! Ktoś miał 2 kilową szynkę, inni pomidory.
Którymś razem przyszedłem do bazy i ze zdziwieniem zobaczyłem przystanek autobusowy. Zaintrygowany zapytałem obozowego o której godzinie odchodzi autobus. Odpowiedź była równie zaskakująca co sam widok przystanku: "15:10 do Yumy". Innym razem zakwaterowałem się w jednym z namiotów wraz z również samotnie wędrującym studentem. Rozmowa z początku się nie kleiła. Lecz w pewnym momencie spojrzał na mnie ciekawie i zapytał: "A ty byłeś w tamtym roku na Gorcu" Odpowiedziałem "Tak" I ty częstowałeś piwem. Odpowiedziałem "Tak". To ja ciebie wyprzedziłem wtedy na podejściu z Ochotnicy Górnej. Dalej rozmowa, a nawet część wspólnej drogi potoczyła się jak kamień strącony przez nierozważnego turystę.
Jeszcze innym razem przechodząc przez Prehybę w ciężkich czasach zaopatrzenia w żywność ( lata 80-te) w schronisku uprosiłem o kromkę chleba, bo schodząc do Krościenka nie miał bym co do gęby włożyć do rana. Rano w Krościenku zdeterminowany stanąłem w dwu godzinnej kolejce po chleb. Kupiłem 2 duże bochny. Jak problem z chlebem to trzeba się zaopatrzyć. Z tym 2 godzinnym opóźnieniem i sporym bagażem w plecaku ruszyłem na Lubań. Zakwaterowany w jednym z namiotów odpoczywałem licząc bzykające muchy na szczycie namiotu. W pewnym momencie usłyszałem puk puk w przedni maszt namiotu. Do środka zajrzały dwie dziewczyny i spytały nie masz może chleba ? Miałem. Ach cóż to była za uczta ! Ktoś miał 2 kilową szynkę, inni pomidory.
Ze wspomnień wyrwał mnie turysta pytając czy może się dosiąść. Oczywiście. Chwila rozmowy i ruszyłem w końcową drogę. Czas już było żegnać skąpane w jesiennym słońcu Gorce.
Czas wracać do cywilizacji, do hałaśliwego miasta. Wybrałem niebieski szlak, w sumie nie ciekawy prowadzący wąską ścieżką przez gęsty las. Po drodze spotkałem
wczasowiczów zmierzających do wieży widokowej. Spytali czy jeszcze daleko. Odparłem "2 rzuty beretem", po chwili dodając "z hakiem". W odpowiedzi usłyszałem z uśmiechniętej
twarzy "a najdłuższy to ten hak !". Oczywiście wyjaśniłem co i jak w dalszej drodze, bo nie godzi się zbywać krótkim dowcipem wędrujących turystów.
Jak okazało się później źle wybrałem końcowe zejście, bo z transportem były problemy. Okazało się, że ostatni bus właśnie odjechał i nie było jak się dostać do miasta. Prosiłem kierowców z przydrożnego parkingu o podwózkę. Nie było łatwo, bo z reguły wszystkie miejsca w autach były zajęte. W końcu ktoś zapytał chce pan zabrać się z nami ? Mili i życzliwi ludzie podwieźli mnie do Nowego Targu na sam dworzec nadkładając trochę drogi. Wielkie dzięki za podwózkę. Nadal życzliwość w terenach górskich jest wspaniała. Tak zakończyła się kolejna wycieczka w Gorce.
Przy każdej ogarnia mnie niepokój - Może ta jest już tą ostatnią. Przy końcu nadzieja - jeszcze tu wrócę.
Ta we wrześniu 2016 przypomniała mi kolejną drogę z dawnych lat. Powróciły wspomnienia.
Jak okazało się później źle wybrałem końcowe zejście, bo z transportem były problemy. Okazało się, że ostatni bus właśnie odjechał i nie było jak się dostać do miasta. Prosiłem kierowców z przydrożnego parkingu o podwózkę. Nie było łatwo, bo z reguły wszystkie miejsca w autach były zajęte. W końcu ktoś zapytał chce pan zabrać się z nami ? Mili i życzliwi ludzie podwieźli mnie do Nowego Targu na sam dworzec nadkładając trochę drogi. Wielkie dzięki za podwózkę. Nadal życzliwość w terenach górskich jest wspaniała. Tak zakończyła się kolejna wycieczka w Gorce.
Przy każdej ogarnia mnie niepokój - Może ta jest już tą ostatnią. Przy końcu nadzieja - jeszcze tu wrócę.
Ta we wrześniu 2016 przypomniała mi kolejną drogę z dawnych lat. Powróciły wspomnienia.
Moje góry. Coś co ma początek, ma i swój koniec. 
Gorc, baza namiotowa pod Gorcem i Gorcstok to idealnie do siebie pasują. 
Ustroń. Czyżby to już koniec ? 
Pasmo Jaworzyny
Gorce. Nowo poznane miejsca. 
Prawie zapomniane wspomnienia - Gorc
Młodość, radość istnienia i przestrzenie. Miejsca spotkań młodych ludzi, gitara, śpiew i rozmowy po świt. Samotność na szlaku i wszech otaczająca przyroda.
Byłem tam i czułem to, choć nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę. Teraz patrzę inaczej, dopiero teraz to rozumiem.
Obecna wycieczka odświeżyła dawne wspomniena.
Zerknąłem na mapę, a wzrok padł na okolice Gorca. Nie byłem tam dwadzieścia parę lat....
Polica - kiedy to było !
Okolice Babiej Góry. Zwiedzałem te okolice w gronie znajomych już bardzo dano temu. Teraz z kolegą wybraliśmy się ponownie zobaczyć miejsce, które z przed lat
pamiętam tylko jako las z milionami małych bzykających mieszkańców uporczywie usiłujących towarzyszyć nam w podróży. Pamiętam jeszcze rozległą polanę całą zajętą
przez owce. I jeszcze jedno. Szło się bez wysiłku przez cały czas po równym. Zastanowiłem się chwilę. Ile to lat upłynęło ? Spojrzałem na okolicę i ze zdziwieniem,
trochę niedowierzając moim wyliczeniom, szepnąłem: to jakieś 40 lat. No może nie całe.
Wycieczkę zaczęliśmy od Mosornego Gronia, gdzie w weekendowy dzień można skorzystać z wyciągu. Ze szczytu spojrzałem w kierunku Babiej Góry. Potężny masyw przysłaniający
praktycznie cały horyzont. Gdybym miał lornetkę dojrzał bym na pewno sznurki turystów śpiesznie stąpających granią masywu. Prawie 40 lat temu też deptałem tamte ścieżki...
Szlakami Wspomnień