Aktualizacja 2017-10-06
Moje góry. Coś co ma początek, ma i swój koniec.
Jestem bliżej tej drugiej części. Wiem, że jeszcze chwila i się skończą.
Dlatego wracam wspomnieniami do tych szczenięcych i nieco dojrzalszych lat, gdy góry stały się moją odskocznią od codzienności
i jedynym sposobem spędzania wolnego czasu. Jednocześnie pielęgnuję w pamięci obecne wycieczki, aby jak najdłużej
zachować je od zapomnienia. Pierwszy raz zobaczyłem skaliste zbocza Tatr mając może 10 lat. Dziecięce pragnienia pchały mnie tam, chciałem je zdobyć. Lecz na to nie przyszła jeszcze pora.
Pierwsza niezależna wycieczka, choć może jeszcze nie w góry była gdy kończyłem liceum. Dwóch przyjaciół wybrało się z jednym małym plecakiem
jednym śpiworem i kocem, oraz ze sfatygowanym wypożyczonym namiotem. Rok później z Ciocią zobaczyłem Tatry od szczytów. To Ona nauczyła mnie gór.
Kilka wycieczek w Tatry, później Beskidy. Nie chciałem już zdobywać. Zakochałem się we włóczędze. Tak góry, a właściwie włóczęga stała się moim sposobem na lato. Nie było dobrze wiadomo gdzie zacznę i gdzie skończę. Jedno było pewne będę tam, gdzie oddycha się inaczej, gdzie napotkany wędrowiec pozdrawia życzliwie, gdzie wszechobecna przyroda wdziera się w duszę ukazując z rzadka zapierające dech w piersi widoki. Nie było złej pogody. Każda miała swój urok.
Potem dziewczyna, małżeństwo i dzieci, dwudziesto kilku letnia przerwa w której góry widziałem tylko od podnóża, a włóczęga była wspomnieniem. Tak zajęty jakże oczywistymi sprawami, w szczęściu i znoju, upłynął czas, brzuch zaokrąglił się, głowa rozjaśniała, a pokrycie jej umożliwiło lepszą penetrację dla promieni słonecznych.
Kiedyś z zadyszką stając w progu mieszkania stwierdziłem czas wrócić tam, gdzie tyle czasu nie byłem. Odbudować choć trochę kondycję i pójść w sentymentalną podróż. Przecież za chwilę zostaną tylko wspomnienia.
Wybieram się na krótkie kilkudniowe wycieczki odwiedzając dawno zapomniane miejsca. Patrząc w jak pięknych okolicach spędzałem wolny czas młodych lat. Mając świadomość, że może ta, a może któraś z kolejnych będzie tą ostatnią.
Gorc, baza namiotowa pod Gorcem i Gorcstok to idealnie do siebie pasują. 
Ustroń. Czyżby to już koniec ? 
Pasmo Jaworzyny
Gorce kolejny raz, tym razem prawie zapomniane wspomnienia. 
Gorce. Nowo poznane miejsca. 
Prawie zapomniane wspomnienia - Gorc
Młodość, radość istnienia i przestrzenie. Miejsca spotkań młodych ludzi, gitara, śpiew i rozmowy po świt. Samotność na szlaku i wszech otaczająca przyroda.
Byłem tam i czułem to, choć nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę. Teraz patrzę inaczej, dopiero teraz to rozumiem.
Obecna wycieczka odświeżyła dawne wspomniena.
Zerknąłem na mapę, a wzrok padł na okolice Gorca. Nie byłem tam dwadzieścia parę lat....
Polica - kiedy to było !
Okolice Babiej Góry. Zwiedzałem te okolice w gronie znajomych już bardzo dano temu. Teraz z kolegą wybraliśmy się ponownie zobaczyć miejsce, które z przed lat
pamiętam tylko jako las z milionami małych bzykających mieszkańców uporczywie usiłujących towarzyszyć nam w podróży. Pamiętam jeszcze rozległą polanę całą zajętą
przez owce. I jeszcze jedno. Szło się bez wysiłku przez cały czas po równym. Zastanowiłem się chwilę. Ile to lat upłynęło ? Spojrzałem na okolicę i ze zdziwieniem,
trochę niedowierzając moim wyliczeniom, szepnąłem: to jakieś 40 lat. No może nie całe.
Wycieczkę zaczęliśmy od Mosornego Gronia, gdzie w weekendowy dzień można skorzystać z wyciągu. Ze szczytu spojrzałem w kierunku Babiej Góry. Potężny masyw przysłaniający
praktycznie cały horyzont. Gdybym miał lornetkę dojrzał bym na pewno sznurki turystów śpiesznie stąpających granią masywu. Prawie 40 lat temu też deptałem tamte ścieżki...
Szlakami Wspomnień